10 χρόνια εθελοντισμό...

Όλα ξεκίνησαν στις 23 Ιουλίου 2009 όπου πρωτοπήγα για εθελοντισμό στον Αρκτούρο. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία με εθελοντισμό, μιας και πιο πριν δεν είχα καμία απολύτως σχέση με τον εθελοντισμό. Χάρις στο προσωπικό του Αρκτούρου και την διάθεση τους να αφιερώσουν χρόνο να μου εξηγούν διάφορα πράγματα για το περιβάλλον και την άγρια ζωή, συνεχίζω μέχρι και σήμερα να είμαι εθελοντής σε διάφορες οργανώσεις.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια έχω περάσει από εθελοντής και έχω συνεργαστεί με 17 ΜΚΟ (προς το παρών). Και τι σε πράγματα δεν έχω συμμετάσχει όλα αυτά τα χρόνια. Από το τάισμα των αρκούδων, την ενημέρωση των τουριστών, την ορνιθοπαρατήρηση, την περίθαλψη άγριων ζώων, μέχρι την εκπαίδευση στα σχολεία, τα θερινά σχολεία για την βιοποικιλότητα και την δημιουργία και την συμμετοχή σε πρότζεκτ για καρχαρίες, μέδουσες, κλπ.

Πόσες ωραίες αναμνήσεις και πόσους ωραίους ανθρώπους έχω γνωρίσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν μπορούν να περιγραφούν.

Πάντα πρωταρχικός στόχος η βοήθεια για τα άγρια ζώα και το περιβάλλον χωρίς να περιμένω προσωπική αναγνώριση ή αναφορά στο όνομα μου.

Το μόνο παράπονο που έχω είναι ένα. Το ότι η οικογένεια μου και οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν με τίποτα, γιατί είμαι εθελοντής και γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Και αυτό φέρνει μόνο γκρίνια με τις πιο γνωστές φράσεις που έχω ακούσει να είναι οι εξής:

• Δουλεύεις τζάμπα για τους άλλους αλλά για το σπίτι δεν έχεις τόση όρεξη.
• Σε εκμεταλλεύονται και δεν το καταλαβαίνεις.
• Σπαταλάς χρόνο σε βλακείες.

Και άλλες τέτοιες παρόμοιες φράσεις. Αλλά ένα έχω να πω. 

Ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει παρά μόνο αν έχει κάνει ο ίδιος εθελοντισμό και η ανταμοιβή είναι ηθική με το να βλέπεις το αποτέλεσμα και το πως η συνεισφορά σου βοηθάει.

Παρ' όλα αυτά αγαπώ να κάνω εθελοντισμό, να βοηθάω με τον δικό μου τρόπο τα άγρια ζώα και το περιβάλλον και να συνεισφέρω. Και εννοείται ότι θα συνεχίσω να το κάνω ακόμα και αν πρέπει να τους έχω όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω απέναντι μου.